Thursday, February 02, 2006 @5:12 AM
wow!.. naayos na ulit an aking pinakamamahal na blog.. =) salamat kila pimi at kamil =)
kahapon, nagpunta kami kila kai at kung anu ano ang ginawa namin dun.. andami ko nga nalaman tungkol sa mga tao eh.. mga hindi ko talaga inaakala.. grabe.. tapos aun, todo banat sila kay phim.. well ako din bumabanat pero hindi naman todo.. sumakit nga yung heart ko kahapon nung naasar na talaga si phim eh..
aun. syempre nagdota kami. =) saya nga eh kasi hindi ako yung pinaka bobs sa last na game namin.. =) grabe. w/c reminds me.. kahapon, nung nagdodota ako, hindi ko naisip si dots. =) galing noh? dapat siguro talaga magdota ang mga tao sa earth.=)
gusto ko na na hindi magustuhan si dots. grabe kasi eh.. ayoko na kaya. totoo talaga. actually, ironic man yung tunog, nakakatuwa na im finding more reasons to not like-like dots anymore. papampam kase, tapos bossy. naaalala ko nga si moose sa kanya eh. he's not stupid though. pero the way moose brags about his being muscular and strong and all, dots is somehow like that. pramis. at nakakairita pag minsan. parang minsan he's so full of himself. pero minsan lang yun. kasi mabait naman eh. duh. pero at least pag nangyayari yung minsan na yun, nakakakita ako ng nakakairita, kaya parang napapapali ang "training".. haha.
oh well.
si jnine, nalulungkot.. sabi nya she feels alone daw.. sabi ko nman, lahat naman ng tao, especially tayong teens, nafeel na yun. sino ba naman ang never nakaramdam ng 'aloneness' diba?.. kaya sabi ko, wag sya malungkot kasi kahit gaano kadalas natin maramdaman na 'alone' tayo, most of the time, feel lang natin yun. kasi never naman talaga tayo nagigng mag-isa eh.. madami tayong friends. for those who have a happy life w/ their families, ayan may pamilya. diba sabi parents daw ang nagbibigay ng unconditional love? ala lang. naalala ko tuloy nung retreat.. grabe yun, 'so much pleasure with such pain' haha. ang drama eh no? whatever.
gusto ko lang ishare ito.. kasi sabi ni kai, kakaiba daw yung way ng pag-explain ko sa bagay na to eh.. natuwa lang ako kasi natuwa sya sa sinabi ko.. baka matuwa din yung iba. kasi nung nagusap nga kami ni jnine, she asked me how should she get rid of 'the feeling'.. and why is it so hard to do just that. sabi ko sa kanya, i have my own way.. ibig ko sabihin, it may not be applicable to all, pero sakin, it makes sense-when nothing else does. hehe. sabi ko, i just wait for 'the feeling' to go away on its own. after all, it came to me on its own naman eh.
tapos parati kong pinapaintindi sa sarili ko na i feel because that's how it is. tao ako eh. duh. mas nakakalungkot naman siguro kung wala akong nafifeel. well, hindi nga pala ako malulungkot nun kasi i don't feel. ayoko naman nun. hindi ko din naman marerealize kung gaano kasarap ang feeling ng joy kung hindi ko alam ang pain ng sadness, aloneness, anger, and all. ganun talaga eh. ampanget naman siguro ng buhay kung forever masaya. sa una it may sound great pero pag nag-isip pa ako, narerealize ko mali pala. boring kaya. walang thrill. tapos siguro parang feeling ko kulang.. parang ganun.
basta. iniisip ko talaga na sa lahat ng nangyayari sa akin, pwede ko naman pagkuhaan yun ng something new para may magamit sa susunod. syempre, mas madaling sabihin lahat ito kesa gawin. lalo pag andun ka pa sa moment ng pagkainis, ganun.. pero pag nakahinga ka na, at aalalahanin yung nangyari, madaming marerealize. haha